W „Fundacji”, czyli 31. tomie cyklu z komisarzem Brunettim (można czytać oddzielnie!) Donna Leon serwuje czytelnikom popandemiczny obraz Wenecji. Jej fabuła (jak w każdym tomie cyklu) toczy się nad wyraz spokojnym rytmem, narracja jest bardzo uważna, skupiona na detalach, dzięki czemu możemy się dokładnie przyjrzeć Wenecji wychodzącej z pandemii, Wenecji bez turystów, w której większość biznesów pozamykana została na cztery spusty. To smutny czas, kiedy ludzie unikają bliskości bardziej niż dotychczas, a równocześnie po prostu siedzą w domu i się nudzą - powoduje to wiele dziwnych interwencji policji. Ogólnie jednak czas jest, więc komisarz Brunetti obiecuje starej znajomej, że przyjrzy się prywatnie jej sprawie - a ta tyczy się jej zięcia, księgowego, który chyba wplątał się w coś, co może zagrażać bezpieczeństwu nie tylko jego, ale i jej córce. Historia skupia się na ludziach, na ich zachowaniu i emocjami, jakie nimi kierują, a że obracamy się tu w środowisku ludzi zamożnych, to ich żądza władzy i pożądanie pieniędzy są dużo bardziej wyraźne niż u innych śmiertelników. A jednak mimo wszystko to nadal ludzie - a na tych komisarz Brunetti zna się jak mało kto. Poprzez intrygę “Fundacji” autorka kusi się nie tylko o obraz chciwości, pragnienia posiadania więcej i więcej, ale też skupia się na przemijaniu, na chorobie, która tak wszystkich przeraża - demencji i chorobie Alzhaimera, jak i temu, jak wiele w naszym życiu przyjmuje zasady gry w głuchy telefon. “Fundacja” jest kryminałem bardzo spokojnym od początku do końca, ale nie znaczy to, że intryga nie zaskakuje, a klimat nie powala - bo powala, po zaledwie dwóch przeczytanych tomach serii mogę przyznać, że już ją kocham!

(...) Do komisarza Brunettiego przychodzi dawna znajoma , Elisabetta Foscarini. Kobieta boi się o córkę, której mąż oznajmił, że mogą być w niebezpieczeństwie, jeśli ktoś dowie się w co jest zamieszany. Policjant zgadza się pomóc, przez wzgląd na przeszłość, i robi to nieoficjalnie. Wciąga w śledztwo współpracowników, którzy krok po kroku odkrywają coś czego nikt się nie spodziewał. Z początku błaha sprawa zaczyna przybierać niebezpiecznych rumieńców... "Fundacja" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Donny Leon. Przyznam, że sięgając po książkę nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Jakże mile zostałam zaskoczona. Autorka stworzyła serię kryminałów o komisarzu Guido Brunettim, która stanowi powiew świeżości w tym gatunku książek. Nie jest to "pospolity" kryminał z nagłymi zwrotami akcji, dreszczem emocji (choć były momenty podnoszące ciśnienie), ociekający krwią. Powiedziałam bym, że mamy tutaj doczynienia z inteligentną odmianą powieści kryminalnej, gdzie czytelnik dostaje dużą dawkę tematyki obyczajowej, związanej z problemami Wenecji, szczególnie, że akcja toczy się w okresie pandemicznym, a raczej już na jej końcówce. Obserwujemy życie wenecjan, którzy starają się podnieść po czasie zamknięcia, izolacji, braku turystyki. Autorka ukazuje nam oczami komisarza, piękno miasta z elementami jego historii. Dużą rolę odgrywają tutaj również relacje międzyludzkie, zaglądamy za kulisy finansowania działalności charytatywnej i związane z tym nierzadko przekręty. A sama sprawa jakiej podjął się Brunetti wymyka się czytelnikowi spod kontroli, by finalnie zaskoczyć. Jestem zachwycona fabułą tej opowieści. Postacie wykreowane przez autorkę zdają się takie realne, na wyciągnięcie ręki, a sama historia wciągnęła mnie i niesamowicie zaintrygowała. Wspaniale się ją czytało i dlatego też bardzo wam polecam. Szczególnie jeśli jesteście fanami włoskich klimatów i zagadek z nieoczywistym zwrotem akcji.